Hoi!

Het is opnieuw een hele poos geleden sinds de laatste blogpost. De afgelopen 40 dagen bestonden uitsluitend uit opstaan, eten, lopen, eten, slapen. Veel tijd schoot er tot nu toe niet over om andere zaken te doen. Momenteel lig ik meer dan 1 dag voor op het vorige record en heb zonet het record gevestigd voor de vlugste PCT voor de sectie van Californie. Dit in 34 dagen, 6u en 15min.

Tot dusver was het een ongelofelijk avontuur met ups & downs.

Iedere dag opnieuw is een verassing: Hoe ziet het terrein eruit? Hoeveel mijl dien ik te lopen zonder bevoorrading? Hoeveel hoogtemeters kruipen vandaag in de benen? Zal er genoeg water onderweg zijn? Kan Joren tot bij mij raken om te slapen? Kan ik genoeg lopen om het record voor te zijn?
Dagen op voorhand plannen lukt niet om diverse redenen. Maar 1 van de grootste factoren is de onbereikbaarheid van de trail. Het pad slingert door de meest afgelegen gebieden van Amerika waardoor het soms 100km is tot de eerste winkel of nog verder om een tankstation te vinden. Menig keer diende Joren & het supportteam angstig af te wachten of ze met die lege tank, toch wel van de gravelroad zouden raken en tot het tankstation konden bollen.

Tot nu toe kwamen er weinig lichamelijke kwalen aan te pas, ook al zit er meer dan 2500km in de benen. Eén keer is het wel nipt geweest en werd ik in de woestijn geveld door een hitteslag of hyperthermie. Dit gebeurde gelukkig op het enige moment in de woestijn waar je een winkeltje passeerde en Joren me kon bereiken. Ik kreeg ijszakken op mij gelegd en veel water. We spreken van een groot geluk en toeval dat dit niet gebeurde midden de woestijn.

Maar er zijn ook fantastische ervaringen. Zo had ik een zware tijd in de High Sierra’s, waar de ene bergpas na de andere kwam. Na een uitputtende dag, waarbij ik van ’s ochtends 03 uur tot ’s avonds 23 uur liep, meer dan 80km had afgelegd, zonder support en drie bergpassen had overgestoken, diende ik ’s avonds in een heel afgelegen ranch op de trail te slapen. Deze was op voorhand geboekt. Daar kwam ik toe om elf uur ’s nachts. De bewaker zei dat dit echt geen uur was om toe te komen, dat de bazin was gaan slapen en ik maar beter van hun privédomein kon gaan. Daar stond ik dan, zonder tent, zonder slaapzak, zonder eten. Van pure miserie ben ik al jammerend op de grond gaan zitten. Uiteindelijk was de man toch bereid om de bazin wakker te maken. Die liet mij direct binnen, schotelde mij een heerlijke maaltijd voor en liet mij opwarmen in de plaatselijke hotsprings (= natuurlijke warmwaterbronnen). Eind goed, al goed.

Gedurende het hele pad komen Joren en ik ook vaak ‘Trailangels’ tegen. Dat zijn mensen, die als engelen uit de hemel komen voor menig wandelaar.

• Vb: midden in de woestijn stond plots een zetel met wat koelboxen en frisse drankjes.
• Vb: Zo is er een missionaris die met zijn eigen omgebouwde truck, iedere week zich verplaatst en op een oversteek van een baan staat en ‘rootbeerfloats’ serveert aan de wandelaars. Dat is lekkere cookieijscreme overgoten met rootbeer.
• Vb: Joren en Emma stonden de auto uit te kuisen (uit te mesten) en stopt er iemand die vraagt of ze de PCT doen en of ze misschien een slaapplaats willen voor de nacht en een deugddoende douche.

Iedereen doet dit vrijwillig. Zo creeërt men een zalige atmosfeer op de trail en helpt iedereen elkaar en worden er veel verhalen uitgewisseld.
Iedereen heeft ook een trailname : de mijne is ‘Magisaur ‘ (Magical dinosaur’, een uitvinding van Joren 😉 )

Toen ik halfweg was, kregen we een enorme mentale boost door zeer onverwacht heel veel aanmoedigings-berichten/foto’s/filmpjes te ontvangen. Wanneer je de hele dag aan het lopen bent in de natuur en quasi afgesloten bent van de buitenwereld, besef je soms niet meer dat vele mensen aan het supporteren zijn. In elk geval bedankt!

 

 

Ook voor het supportteam is het zwaar. Zo zag een gemiddelde dag er ongeveer uit voor Joren deze week: opstaan om 05u-Karel weg tegen 06u-kamp opbreken-geen ontbijt-naar auto trekken met de rugzak 13 km-3u stappen. Om 9u30 aankomst aan de auto: nog een 4×4 road gedurende 1.5u tot een normale weg. Zoeken om inkopen te doen. Opnieuw het pad opzoeken om Karel te kunnen bevoorraden op een vooraf afgesproken plaats met eten en drank. Daarna kaarten bestuderen, wat internet indien mogelijk. Was doen? Opnieuw naar de volgende afspraak rijden en ‘inhiken’: dit is een (groot) aantal km opnieuw te voet afleggen over onberijdbare wegen met alle kampeergerief in de rugzak. Vaak ook uren onderweg. Kamp opzetten en eten klaarmaken. Tegen dan is het nacht en komt Karel in het donker toe rond 22u-24u. Eten en SLAPEN!

Momenteel loop ik  in de staat Oregon, met veel meren en naaldbossen, het is hier overdag tot 38°C en er is een muggenplaag. We zijn genoodzaakt om met muskietennetjes voor ons gezicht te lopen.
Emma is al weer vertrokken na 2 weken maar ondertussen zijn er nog supporters toegekomen, we zijn niet alleen!
Aftellen toch tot dag 50 ongeveer! Dank voor alle support van de fans, ondertussen zijn we al met meer dan 1000!

groeten van Karel, Joren en Emma

Via ons youtube kanaal kan je de vlogs bekijken die een beeld scheppen hoe het er hier aan toe gaat.

En via live.karelsabbe.com kan je Karel steeds live volgen via zijn gps tracker! De data van de vorige recordhouder zijn ook te zien.

Via strava kan je Karel’s dagelijks prestaties volgen.