Race Report Barkley Marathons

Enkele uitdagingen voor 2017

Ondertussen is het al even geleden dat ik een blogpost plaats, maar het lopen is alweer volop op gang met nieuwe uitdagingen en projecten. Niet zo lang geleden liep ik met 15 collega ultralopers voor de 2e keer de 100 Miles for Life, in het kader van de Warmste Week van Studio Brussel. Ditmaal liepen we voor de vzw Umubano, die in Rwanda een centrum hebben om mindervalide kinderen op te vangen en te begeleiden. We konden met onze acties meer dan 15.000€ overhandigen aan Eva de Roo. De 168 kilometer liepen we in minder dan 24 uur.

Karel Sabbe en 15 collega ultralopers voor de 2e keer de 100 Miles for Life

Met 15 collega ultralopers voor de 2e keer de 100 Miles for Life

 

De komende maanden ga ik langzaamaan mijn afstanden terug opdrijven (de 100 mijl zag ik hierbij als een tussendoortje op karakter 😉 ). Het begint in april met de marathon van Rotterdam, waar ik een nieuw persoonlijk record probeer te lopen.

Enkele weken later neem ik deel aan de Wings for Life World Run, een loop die volledig ten voordele van wetenschappelijk onderzoek naar de behandeling van dwarslaesies. Het unieke concept van deze wedstrijd is dat er geen vaste finish is, maar uw wedstrijd eindigt wanneer je ingehaald wordt door een constant sneller rijdende wagen. Hier hoop ik meer dan 50 kilometer te kunnen lopen alvorens ingehaald te worden.

Een loop die volledig ten voordele van wetenschappelijk onderzoek naar de behandeling van dwarslaesies.

 

Ik blijf de afstanden opdrijven naar de zomer toe en neem in augustus deel aan mijn eerste ultraloop wedstrijd in de bergen: de TDS. Het is een wedstrijd van 119km waarbij lopers bijna volledig rond het Mont Blanc massief lopen, met een finish in Chamonix. Zeker iets om naar uit te kijken!

een wedstrijd van 119km waarbij lopers bijna volledig rond het Mont Blanc massief lopen

 

Ik nodig jullie ook heel graag uit naar mijn voorstelling over het wereldrecord op de Pacific Crest Trail, Met de steun van Stad Waregem kan ik deze voorstelling laten doorgaan in de mooie schouwburg in het cultuurcentrum De Schakel in Waregem. Tijdens deze voorstelling krijgen jullie een blik achter de schermen van het record, met grappige anekdotes, ongezien beeldmateriaal en veel exclusieve verhalen. Een kaartje kost 6€ en je kan een plaats reserveren door mij een berichtje te sturen! Ze gaat door op woensdagavond 29 maart vanaf 19u30. Graag tot dan!

Sportieve groeten,

Karel

We hebben het record!

Dag iedereen!

Waarschijnlijk hebben jullie het reeds opgevangen via andere kanalen, maar hierbij nog eens ter bevestiging: WE HEBBEN HET RECORD! Zaterdag 13 augustus bereikte ik de Canadese grens, dit 52 dagen, 8 uur en 25 minuten na gestart te zijn aan de Mexicaanse grens.

Dit is maar liefst 22 uur sneller dan de vorige recordhouder, Joe McConaughy. Die 22 uur hebben we absoluut niet cadeau gekregen, en het heeft ontzettend veel inspanning gekost. Enerzijds van mijzelf, anderzijds van mijn support team en dus vooral Joren. Naar het einde toe werd het heel intensief, met onder meer een nacht waarbij zowel Joren als ik de hele nacht moesten doorlopen/wandelen om op schema te blijven.

Maar het is dus gelukt, en we zijn super trots. Van een eerste idee waar Joren en ik het over hadden, meer dan anderhalf jaar geleden in Nieuw-Zeeland (zie video), hebben we het toch maar gedaan. De voorbereiding was heel intensief, met zoeken naar sponsors, met vele uren trainen, met het deelnemen aan de Marathon des Sables om zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Dan doet het heel veel deugd als alles effectief goed verloopt en dat we slagen in onze opzet. Zo is al onze moeite niet tevergeefs geweest en gaan we niet naar huis met lege handen.

Bij de overgang van de staat Oregon naar Washington, op een 500 mijl van de Canadese grens, had ik nochtans een zwaar dieptepunt. Het slaaptekort kwam weer op de voorgrond, de voeten begonnen weer heel veel last te geven, en na 43 dagen moesten er nu nóg 10 volgen. Gelukkig werd ik toen omringd door familie en was Joren zijn immer positieve zelve. Ze gaven mij de tijd om de moed terug te vinden en door gewoon te blijven doorzetten kwam de energie stilletjes aan terug.

We kregen nog, voor het eerst in het hele avontuur, enkele dagen slecht weer, met veel mist en regen. Dit maakte het nog wat moeilijker gezien alles nat werd en omdat ik geen gram vet meer had, had ik het moeilijk om gedurende deze dagen op temperatuur te blijven. De laatste dagen was er echter weer stralende zon en blauwe lucht, en met het einde in zicht vonden we de energie om de klus te klaren.

Er ging uiteraard heel veel door mijn hoofd bij het bereiken van de grens. Trots dat het gelukt was. Blij dat het gedaan was. Ontroerd door Joren daar te zien en te beseffen wat we allemaal meegemaakt hadden in die hectische weken. Het was een avontuur om nooit meer te vergeten en ik ben blij dat zoveel mensen ons gesteund hebben en gevolgd hebben.

Karel en Joren bereiken de eindmeet vaan de PCT en breken ook het record

Karel en Joren bereiken de eindmeet vaan de PCT en breken ook het record

Nu is het vooral rusten geblazen. Van het moment dat ik de grens bereikte had mijn lichaam door dat het erop zat. We moesten nog 14km wandelen tot aan de eerste straat en deze gingen heel moeizaam. Mijn rechter enkel begon ook heel dik te zitten, en ik kreeg op willekeurige plaatsen in mijn lichaam krampen (nu nog steeds). Vreemd hoe het mentale zo gekoppeld is aan het fysieke. Gewoon door te weten dat het erop zit komen alle kwaaltjes naar de oppervlakte.

Maar alles is dus fantastisch verlopen, we konden het ons niet beter voorstellen! Zo zien jullie maar wat een goede portie moed, doorzettingsvermogen en positieve ingesteldheid kan verwezenlijken. Vooral dat laatste heeft bij ons het verschil gemaakt. Er waren heel veel zaken waar we mogelijk over konden vinden dat we pech hadden, of dat het tegen zat. Maar Joren en ik hadden van in het begin besloten positief te zijn, en we wisten dat er veel tegenslagen zouden komen.

Afsluiten wil ik met nog eens uit te leggen hoe dit een record is dat behaald werd door Joren en ik samen. Het is ongelofelijk wat hij de afgelopen weken gedaan heeft, en met hoeveel geduld en doorzettingsvermogen. Het pad werd, naarmate noordelijker bleven vorderen, moeilijker en moeilijker bereikbaar, waardoor Joren meer en meer moest wandelen om tot bij mij te geraken. Zo liep hij op een bepaalde dag 63 kilometer enkel en alleen om mij te kunnen voorzien van een tent en avondeten, en voeding om de dag erna opnieuw te kunnen starten. Stressgevoelige mensen hadden er sowieso van dag 5 er de brui aan gegeven, want de stress die erbij komt kijken is enorm. We spreken ergens af, maar de baan blijkt niet bereikbaar. Met de wetenschap dat ik Joren daar toch verwacht, met water en met eten, moet Joren dan halsoverkop de auto langs de kant zetten, en met een rugzak aan beginnen snelwandelen/lopen om toch op tijd bij mij te geraken. Vaak werd ik door diverse redenen opgehouden, waardoor Joren dan nog lang moest wachten, waardoor hij ook constant met de twijfel zat: is hij nu al gepasseerd of zit hij wat achter op schema? Het is ongelofelijk wat hij gedurende dit avontuur getoond heeft van wilskracht en ik ben dus oneindig dankbaar dat hij ervoor zorgde dat we konden slagen in onze opzet.

Bedankt om te supporteren en voor alle steun!

Team Quest for the Crest

Karel, Joren, Emma, Lieven, Ingrid, Peter en Vivianne.

op het PCT pad in staat Whasington

op het PCT pad in staat Whasington

op het PCT pad in staat Whasington

op het PCT pad in staat Whasington

op het PCT pad in staat Whasington, onze tentjes in de verte

op het PCT pad in staat Whasington, onze tentjes in de verte

De High Sierra op het PCT pad , prachtige natuur

De High Sierra op het PCT pad , prachtige natuur

De High Sierra op het PCT pad

De High Sierra op het PCT pad

Karel en Joren bereiken de eindmeet vaan de PCT en breken ook het record

Karel en Joren bereiken de eindmeet vaan de PCT en breken ook het record

 

 

Quest for the Crest: we zijn reeds aan dag 40!

Hoi!

Het is opnieuw een hele poos geleden sinds de laatste blogpost. De afgelopen 40 dagen bestonden uitsluitend uit opstaan, eten, lopen, eten, slapen. Veel tijd schoot er tot nu toe niet over om andere zaken te doen. Momenteel lig ik meer dan 1 dag voor op het vorige record en heb zonet het record gevestigd voor de vlugste PCT voor de sectie van Californie. Dit in 34 dagen, 6u en 15min.

Tot dusver was het een ongelofelijk avontuur met ups & downs.

Karel op de PCT- interview met Skinns

Karel op de PCT

Iedere dag opnieuw is een verassing: Hoe ziet het terrein eruit? Hoeveel mijl dien ik te lopen zonder bevoorrading? Hoeveel hoogtemeters kruipen vandaag in de benen? Zal er genoeg water onderweg zijn? Kan Joren tot bij mij raken om te slapen? Kan ik genoeg lopen om het record voor te zijn?
Dagen op voorhand plannen lukt niet om diverse redenen. Maar 1 van de grootste factoren is de onbereikbaarheid van de trail. Het pad slingert door de meest afgelegen gebieden van Amerika waardoor het soms 100km is tot de eerste winkel of nog verder om een tankstation te vinden. Menig keer diende Joren & het supportteam angstig af te wachten of ze met die lege tank, toch wel van de gravelroad zouden raken en tot het tankstation konden bollen.

IMG-20160730-WA0007_1280

prachtig zicht op Crater Lake

prachtig zicht op Crater Lake

Tot nu toe kwamen er weinig lichamelijke kwalen aan te pas, ook al zit er meer dan 2500km in de benen. Eén keer is het wel nipt geweest en werd ik in de woestijn geveld door een hitteslag of hyperthermie. Dit gebeurde gelukkig op het enige moment in de woestijn waar je een winkeltje passeerde en Joren me kon bereiken. Ik kreeg ijszakken op mij gelegd en veel water. We spreken van een groot geluk en toeval dat dit niet gebeurde midden de woestijn.

Karel geveld door een hitteslag op de PCT

Karel geveld door een hitteslag op de PCT

Maar er zijn ook fantastische ervaringen. Zo had ik een zware tijd in de High Sierra’s, waar de ene bergpas na de andere kwam. Na een uitputtende dag, waarbij ik van ’s ochtends 03 uur tot ’s avonds 23 uur liep, meer dan 80km had afgelegd, zonder support en drie bergpassen had overgestoken, diende ik ’s avonds in een heel afgelegen ranch op de trail te slapen. Deze was op voorhand geboekt. Daar kwam ik toe om elf uur ’s nachts. De bewaker zei dat dit echt geen uur was om toe te komen, dat de bazin was gaan slapen en ik maar beter van hun privédomein kon gaan. Daar stond ik dan, zonder tent, zonder slaapzak, zonder eten. Van pure miserie ben ik al jammerend op de grond gaan zitten. Uiteindelijk was de man toch bereid om de bazin wakker te maken. Die liet mij direct binnen, schotelde mij een heerlijke maaltijd voor en liet mij opwarmen in de plaatselijke hotsprings (= natuurlijke warmwaterbronnen). Eind goed, al goed.

Gedurende het hele pad komen Joren en ik ook vaak ‘Trailangels’ tegen. Dat zijn mensen, die als engelen uit de hemel komen voor menig wandelaar.

  • Vb: midden in de woestijn stond plots een zetel met wat koelboxen en frisse drankjes.
  • Vb: Zo is er een missionaris die met zijn eigen omgebouwde truck, iedere week zich verplaatst en op een oversteek van een baan staat en ‘rootbeerfloats’ serveert aan de wandelaars. Dat is lekkere cookieijscreme overgoten met rootbeer.
  • Vb: Joren en Emma stonden de auto uit te kuisen (uit te mesten) en stopt er iemand die vraagt of ze de PCT doen en of ze misschien een slaapplaats willen voor de nacht en een deugddoende douche.

Iedereen doet dit vrijwillig. Zo creeërt men een zalige atmosfeer op de trail en helpt iedereen elkaar en worden er veel verhalen uitgewisseld.
Iedereen heeft ook een trailname : de mijne is ‘Magisaur ‘ (Magical dinosaur’, een uitvinding van Joren 😉 )

Toen ik halfweg was, kregen we een enorme mentale boost door zeer onverwacht heel veel aanmoedigings-berichten/foto’s/filmpjes te ontvangen. Wanneer je de hele dag aan het lopen bent in de natuur en quasi afgesloten bent van de buitenwereld, besef je soms niet meer dat vele mensen aan het supporteren zijn. In elk geval bedankt!

Een echte boost van de fanclub-Halfway de PCT!

Een echte boost van de fanclub-Halfway de PCT!

 I want to give a huge shout-out to my incredible support team! They're the best support team I could imagine and day after day they plan ahead, think ahead, feed me, do difficult hikes, drive hours and hours, cook, massage and motivate me. All this with a smile on their face despite also having a short of sleep. Emma and Joren: you guys are the best!!! All this is only possible because of you.

I want to give a huge shout-out to my incredible support team! They’re the best support team I could imagine and day after day they plan ahead, think ahead, feed me, do difficult hikes, drive hours and hours, cook, massage and motivate me. All this with a smile on their face despite also having a short of sleep. Emma and Joren: you guys are the best!!! All this is only possible because of you.

All you crazy people giving us the thumbs up for hump day (halfway day) gave us some inspiration for this one. The mood is still a-ok!!!

All you crazy people giving us the thumbs up for hump day (halfway day) gave us some inspiration for this one. The mood is still a-ok!!!

 

 

Ook voor het supportteam is het zwaar. Zo zag een gemiddelde dag er ongeveer uit voor Joren deze week: opstaan om 05u-Karel weg tegen 06u-kamp opbreken-geen ontbijt-naar auto trekken met de rugzak 13 km-3u stappen. Om 9u30 aankomst aan de auto: nog een 4×4 road gedurende 1.5u tot een normale weg. Zoeken om inkopen te doen. Opnieuw het pad opzoeken om Karel te kunnen bevoorraden op een vooraf afgesproken plaats met eten en drank. Daarna kaarten bestuderen, wat internet indien mogelijk. Was doen? Opnieuw naar de volgende afspraak rijden en ‘inhiken’: dit is een (groot) aantal km opnieuw te voet afleggen over onberijdbare wegen met alle kampeergerief in de rugzak. Vaak ook uren onderweg. Kamp opzetten en eten klaarmaken. Tegen dan is het nacht en komt Karel in het donker toe rond 22u-24u. Eten en SLAPEN!

Sleeping pad, picnic table, some good ‪#‎physio‬ and an elite athlete. It is time for a break at the PCT for Karel

Sleeping pad, picnic table, some good ‪#‎physio‬ and an elite athlete. It is time for a break at the PCT for Karel

IMG-20160717-WA0018_1280

kamperen aan het PCT pad

kamperen aan het PCT pad

Joren bij Crater lake

Joren bij Crater lake

Momenteel loop ik  in de staat Oregon, met veel meren en naaldbossen, het is hier overdag tot 38°C en er is een muggenplaag. We zijn genoodzaakt om met muskietennetjes voor ons gezicht te lopen.
Emma is al weer vertrokken na 2 weken maar ondertussen zijn er nog supporters toegekomen, we zijn niet alleen!
Aftellen toch tot dag 50 ongeveer! Dank voor alle support van de fans, ondertussen zijn we al met meer dan 1000!

groeten van Karel, Joren en Emma

prachtig meer op de pCT we veel muggen!

prachtig meer op de PCT – wel veel muggen!

Via ons youtube kanaal kan je de vlogs bekijken die een beeld scheppen hoe het er hier aan toe gaat.
En via live.karelsabbe.com kan je Karel steeds live volgen via zijn gps tracker! De data van de vorige recordhouder zijn ook te zien.
Via strava kan je Karel’s dagelijks prestaties volgen.
Heel wat afgevallen na 40 dagen marathons op de PCT

Heel wat afgevallen na 40 dagen marathons op de PCT

Quest for the Crest: Week 1 zit er op!

Dag iedereen!!

Week 1 zit er op! En zoals we op voorhand wel verwacht hadden: alle begin is moeizaam. Het was een lastige week met enkele tegenvallers. We konden wel dagelijks min of meer onze vooropgestelde doel van aantal kilometers halen dus we zijn tevreden!

Het werden nog drukke voorbereidingsdagen in Los Angeles. Doordat we onze aansluiting in Manchester misten waren we eerst nog genoodzaakt daar een extra nacht door te brengen. Zo kwamen we een dag later dan voorzien aan in L.A.

Daar hadden we nog 2 dagen tijd om de laatste voorbereidingen te treffen, inkopen te doen, en naar de start te gaan. Op het nieuws zagen we echter al dat er een hevige bosbrand aan het woeden was in de buurt van de start van de PCT en we hoopten dat deze brand geen letterlijk roet in het eten zou gooien. Tot de dag voor we naar de start gingen was het pad nog open, maar na een korte nacht, waarin we door 2 brandweermannen gewekt werden die vroegen of we wilden dat de coyotes ons zouden aanvallen (we sliepen in de open lucht zonder tent), reden we naar de start en merkten we dat er overal politiemannen de weg blokkeerden en dat de start gesloten was!

Via binnenwegen hebben we de start uiteindelijk toch kunnen bereiken. Gelukkig maar!

Daarna begon ons grote avontuur: aan een gemiddelde van 80km per dag lopen tot in Mexico. Voor de eerste week was het vooral de bedoeling om boven de 70km te komen maar niets te forceren. Het werd al meteen duidelijk dat de hitte ondraaglijk was. Tussen 11 en 16u gaat het kwik hier tot 98 fahrenheit (36° C). Je mag dan denken dat ik het toch goed gedaan had in de Marathon des Sables maar daar deed ik ocharme 40km op een dag. Hier is de moeilijkheid dat ik dagelijks 14 uur bezig ben met lopen, en de belasting van de hitte is dus nog zoveel groter!

Gelukkig is er Joren en een koelbox en zo kan ik van punt naar punt de etappes opdelen tussen de frisse cola’s en fanta’s door. Onze ontmoetingen verliepen over het algemeen goed, maar het is toch altijd stressen of dat ene paadje die op de kaart staat aangeduid er wel is, of die baan wel berijdbaar is enzovoort. Vooral naar het einde van de week toe kenden we hier problemen.

We besloten nu ook om satelliettelefoons te huren, want het avontuur is te lang en de hitte te groot om door miscommunicaties risico’s te lopen. Op meerdere punten ging er een groot probleem geweest zijn als Joren niet op de rendez-vous geraakt was.

Maar goed: we zitten op schema, de moraal is goed, en we gaan ervoor! De routine komt erin en dat helpt ons onze kilometers op te drijven. Mijn fysiek voelt goed aan en de kwaaltjes blijven voorlopig uit. Wel heb ik het ’s nachts héél moeilijk om te slapen. Ik verkramp overal (waarschijnlijk van ondanks mijn vele liters die ik drink toch wat dehydratatie) en kan eigenlijk bijna niet slapen van de pijn. De laatste 2 nachten was dit wel al beter dus ik hoop dat dat een fenomeen is die aan de gewenning ligt.

Daarnaast hadden we ook nog een matje die stuk was en een slaapzak die verloren gegaan is. Maar goed, we wisten van in het begin dat er tegenslagen zouden zijn, we zijn hier om positief te blijven en we genieten van de schitterende natuur en de vriendelijke mensen.

Super dat jullie ons avontuur zo volgen en mee supporteren, het doet elke avond deugd om jullie enthousiasme te zien!

Veel groeten

Karel en Joren

Zie hier ook alvast de eerste 2 vlogs (vlog1 en vlog2) die een beeld scheppen hoe het er hier aan toe gaat.

En via live.karelsabbe.com kan je Karel steeds live volgen via zijn gps tracker! De data van de vorige recordhouder zijn ook te zien.

PCT-blog-week 1 zit er op

Marathon des Sables 2016: het verslag!

Ik ben nu een week terug van het avontuur in Marokko, de kwaaltjes zijn genezen, de verloren kilootjes zijn al terug bijgekomen, de ontberingen rijkelijk gecompenseerd geweest. We kunnen de MdS afsluiten met een héél goed gevoel! De vooropgestelde doelen zijn behaald en ik heb zonder blessures de finish bereikt. Het doel van beste Belg is bereikt, het behalen van een plaats in de top 50 ook! Hieronder een geschreven verslag. Ik maakte ook beelden van tijdens de wedstrijd, deze worden verwerkt tot enkele vlogs waarvan jullie de eerste morgen mogen verwachten!

bivak van de MdS

Vrijdag vertrokken we vanuit de luchthaven Parijs-Orly met een gecharterde vlucht van de organisatie van de MdS. Om veiligheidsredenen moesten we 3uur op voorhand inchecken, met als gevolg een korte nacht en opstaan om 2u45. We hadden dan nog eens 3 uur vertraging waardoor het een lastige dag werd. Eens toegekomen in Ouarzazate stonden de bussen klaar, en 6uur later kwamen we toe aan de eerste bivakplaats.

Daar sliepen we 2 nachten, met nog lekkere buffetten ’s avonds en ’s morgens en enkele technische controles. Vanaf de zaterdagavond begon onze zelfvoorzienendheid. Nog een goed ontbijt eten en dan was het tijd voor de 1e etappe. 34km met al meteen 15km door lossen duinen op het programma. Ik was erop behoed niet te snel te gaan deze etappe, gezien ik mijn lesje reeds geleerd had tijdens de Xtrails van Houffalize (daar liep ik veel te snel op dag 1 en kwam ik niet meer vooruit op dag 2). Doordat ik zo opgeladen was met koolhydraten en zo in vorm was liep ik toch een zeer sterke tijd, zonder mij te overdoen. Ik werd maar liefst 26e! Dit op 1200 starters. De rest van de dag ontspannen in de tent, maar er was wel een zandstorm wat het niet evident maakte.

Dag 2 stond 41,5 kilometer op het programma, met weinig duinen maar wel veel zand. Er stond opnieuw veel wind. Ik besloot gewoon terug een goed maar gecontroleerd tempo aan te houden. In het begin had ik last van steken in mijn zij, maar naar de tweede helft van de etappe toe kwam ik erdoor en ik bereikte de finish als 38e.

Dag 3 besloot ik te recupereren van de eerste 2 etappes om zo fris aan de lange etappe te kunnen starten. Toch was het een zware etappe van 37 kilometer met opnieuw wat meer duinen. Ik liep met de rem op en werd 66e. Ondertussen sta ik in het algemeen klassement 38e, zo zie ik dat ik goed op weg ben om het doel van top 50 te halen!

De lange etappe is de belangrijkste, hier kan je heel veel tijd winnen of heel veel tijd verliezen. Door het tijdens de derde etappe rustig aan te doen voel ik me sterk en klaar voor de dubbele marathon. Met de elite top 50 starten we 3 uur later dan de rest van de deelnemers. Enerzijds kunnen we daardoor wat langer slapen en rusten voor de start, anderzijds kunnen we na enkele uren lopen beginnen andere deelnemers inhalen.

De Elite start 3u na de anderen

De Elite start 3u na de anderen

Het is opnieuw verstikkend warm maar alles verloopt vlot en ik kan goed doseren. Halverwege begin ik echter terug steken in mijn zij te krijgen, om mij vanaf checkpoint 6 ronduit slecht te voelen. Er is dan nog 20 kilometer te gaan. Ik krijg niets meer binnen, water noch eten en voel me slapper en slapper. De zon is dan reeds ondergegaan, maar de verhoopte afkoeling blijft uit, het koelt maar weinig af. Tegen dat ik aan de laatste checkpoint kom ben ik al redelijk gedehydrateerd maar nog steeds krijg ik niets binnen. Ik besluit dan om de laatste 9km te wandelen.

Zo werd de lange etappe voor mij een tijdsverliezer, wat jammer is want op vlak van fysiek voelde ik mij goed en klaar om alles te lopen, maar de maag en het lichaam wilde niet mee. Ik finish rond middernacht in een tijd van 12H42’32 . Ik verlies meerdere plaatsen en start aan de laatste etappe als 43e.


zonsopgang in de Sahara

De dag na de lange etappe is er een rustdag voorzien – althans als je niet al te lang over de etappe doet. In de loop van de rustdag blijven echter deelnemers toekomen op de bivakplaats. Ze sliepen helemaal niet of kort langs het pad of in een checkpoint. Huizenhoog respect voor iedereen die zo lang deed over deze etappe want over het algemeen geldt in de MdS: hoe sneller je binnen bent, hoe minder afzien. Je krijgt zo minder kans op blaren (ik had zelf helemaal geen blaren) en minder kans op zonneslag, uitdroging, etc.

 mds 1_800

De vrijdag stond de 5e en laatste officiële etappe nog op het programma: een marathon. Ik besloot van nog eens alles te geven, en voelde van de problemen van tijdens de lange etappe niets meer. Nu starten we met de eerste 200 anderhalf uur later. Ik start vrij langzaam maar vind dan op de duur een goed tempo en slaag erin van de marathon in een sterke 4u24 uit te lopen, goed voor een 45e plaats. Zo schuif ik nog enkele plaatsen op in het algemeen klassement en word uiteindelijk 38e. Een resultaat waar ik zeker trots op ben!

DSC_0026_800

De laatste dag staat dan nog een charity etappe van 17km op het programma, dit ten voordele van UNICEF. Ik wandel het hele traject met enkele Belgen en enkele uren later zitten we in ons hotel in Ouarzazate  te genieten van een hemels frisse en welverdiende pint!

mds 2_800

Hoe voorbereiden op de Marathon des Sables.

De Marathon des Sables. 31eMDS_2016_GB_

Een legendarische loopwedstrijd die plaatsvindt in de Zuidelijke Sahara van Marokko.

De “Thoughest Footrace on Earth”. 257km. 6 etappes. 35°C. Zelfvoorziening. Los zand.

Binnen enkele dagen is het zo ver. Dan vlieg ik naar Marokko, naar Ouarzazate, de “toegangspoort tot de Sahara”.

Hoe kan je u hiervoor voorbereiden?

Voor de Marathon des Sables (MdS) zijn er 5 cruciale elementen.

  1. De hitte.
  2. Het zand.
  3. De rugzak.
  4. Voeding.
  5. De dagelijkse afstand.

Als Vlaming is het niet evident om u op de hitte voor te bereiden. Af en toe trainde ik eens in een sauna, maar op dit vlak kom ik vrij onvoorbereid aan in Marokko. Het belangrijkste om u hiertegen te wapenen is: zéér goed getraind zijn, en controle van uw hydratatie. Als je met die twee zaken rekening houdt kan je de hitte normaal gezien aan. De hoeveelheid water die je krijgt is beperkt, maar normaal voldoende om uw vocht terug aan te vullen. Elke 12 kilometer krijg je anderhalve liter water. Je voegt hier best sportdrank poeder aan toe om voldoende zouten binnen te hebben. De organisatie zelf voorziet ook nog eens extra zouttabletten. Die mag je niet zomaar nemen, je moet zelf eerst bekijken of je een low-salt zweter of een high-salt zweter bent. Als je als low-salt zweter immers te veel zouttabletten neemt kan je gemakkelijk dehydrateren!

Het zand is de 2e grote factor. Daarvoor liet ik mijn schoenen aanpassen door er “gaiters” rechtstreeks aan te verlijmen.

Gaiters verlijmen aan de schoenen- vermijden dat er zand tussen geraakt

Gaiters verlijmen aan de schoenen- vermijden dat er zand tussen geraakt

Gaiters verlijmen aan de schoenen- vermijden dat er zand tussen geraakt

Gaiters verlijmen aan de schoenen- vermijden dat er zand tussen geraakt

Zo krijg ik minder zand in mijn schoenen. Door meteen na de etappe uit de schoenen te gaan hoop ik van zo weinig mogelijk blaren te hebben – er is echter bijna niemand die zonder blaren finisht. Ik ging af en toe eens aan de Belgische kust trainen.

Het is uiteraard ook zwaarder lopen, wat ons bij de 3e factor brengt:

De Rugzak. Deze moet tussen de 6,5 en 15kg wegen. Als je wil lopen mag je toch zeker niet met meer dan 7,5kg aan de start staan. De rugzak zelf moet comfortabel dragen, maar mag niet te veel wegen. Je moet zelf je slaapzak, eten en verplicht materiaal dragen. Het best kies je voor een rugzak die 2 flessen van 750ml vooraan heeft zitten. Als je immers bij elke checkpoint moet in je rugzak gaan om een Camelbak te vullen verlies je heel veel tijd. Je traint ook best de weken en maanden voor de MdS mét rugzak, en bij voorkeur mét gewicht erin: bij mij was dit bij gebrek aan beter een zak aardappelen (loskokend 🙂 ). Omdat je dan heel gelimiteerd zit in wat je nog kan meedoen van gewicht wordt het uitwerken van element 4 een huzarenstukje, namelijk:

In om en bij de 5,5 kilogram moet je voldoende kilocalorieën krijgen om genoeg energie te hebben om 257km in zware omstandigheden te lopen.

In om en bij de 5,5 kilogram moet je voldoende kilocalorieën krijgen om genoeg energie te hebben om 257km in zware omstandigheden te lopen.

 

De Voeding. In om en bij de 5,5 kilogram moet je voldoende kilocalorieën krijgen om genoeg energie te hebben om 257km in zware omstandigheden te lopen. Een zeer moeilijke opdracht waarbij je eerst met een heel vaag plan start en dit op een paar weken tijd verder uitwerkt tot iets concreet haalbaar, mede met het advies van mensen die de MdS al eens liepen. Dit voedselplan stuurde ik dan door naar sportdiëtiste Stephanie Scheirlynck, die dan verdere aanpassingen suggereerde. Na heel veel wikken en wegen kom je zo bij een haalbare verhouding tussen gewicht en kilocalorieën – helaas dit ten kosten van de smaak/het culinaire. Maar van lekker eten kan ik de andere 51 weken van het jaar genieten, dus dat vind ik geen probleem.

Ten slotte is er dan nog het meerdaagse aspect. Met de fysiek die ik nu heb loop ik zonder problemen een marathon, of anderhalve marathon. Maar dat is nog iets anders dan de dag erna opnieuw bijna een marathon lopen, de dag daarna nog eens, om dan een etappe te hebben van om en bij de 90km. Ik denk dat het cruciaal is dat je dit aspect zo goed mogelijk probeert in te schatten. Je bent er niets mee dat je 3 zéér goeie etappes loopt, om dan door uw reserves te zitten en te kraken op de 90km.

Dit zijn, vooraf beschouwd, wat mijn inzichten op de Marathon des Sables. Ongetwijfeld zullen deze anders zijn ná mijn deelname, maar dat laat ik jullie achteraf zeker weten!

Jullie kunnen de wedstrijd volgen op www.marathondessables.com, mijn startnummer is 0361 of op onze Facebookpagina!

Karel Sabbe trainen aan zee voor de MdS

Goede training aan zee (77 km met 6 kg aardappelen in rugzak)

 

Xtrails Houffalize Wintereditie

Het weekend van 5 en 6 december nam ik deel aan de wintereditie van de Xtrails. Dat is een etappewedstrijd waarbij deelnemers een ‘kamikazetrail’ / hindernissenparcours van 4km afleggen, gevolgd door een trailrun van 25km in de namiddag.

De zondag is er dan nog de keuze tussen 15km, 25km of 50km. Net zoals vorig jaar koos ik voor de 50km, in de hoop beter te doen dan mijn ranking van vorig jaar: 7e in het eindklassement en 5e op de 50km.

Traditiegetrouw deed ik het langzaamaan op de kamikazetrail. Het risico op een verzwikte enkel vind ik te groot om hierbij alles te geven, ook gezien je door de korte afstand een grote moeite moet doen om slechts enkele minuten te winnen op concurrenten.

Bij de 25km in de namiddag zou ik dan een goed tempo lopen zonder in het rood te gaan, zodat ik dan een sterke 50km zou kunnen lopen. Zou. Helaas werd ik door de wedstrijdomstandigheden en door in een snelle groep te zitten wat te enthousiast om toch quasi voluit te gaan. Resultaat: 25km in 1u54, de snelste van de deelnemers aan de lange afstand en goed voor een 4e plaats in het eindklassement, op slechts een paar minuten van de eerste.

Karel-Houffalize-wintertrail-2015

Ik voelde echter al snel na de aankomst dat ik te veel gegeven had, en besloot dus om uitgebreid de tijd te nemen om uit te lopen. Zonder al te veel resultaat echter: na een korte nachtrust kom ik met héél zware benen aan de start van de 50km, zo zwaar dat ik nooit echt mijn tempo vind en de hele 50km een lijdensweg wordt. Met de doenbare tijd van 5 uur zou ik de etappewedstrijd gewonnen hebben, maar ik doe echter 6 uur over de 50km.

Karel-Houffalize-wintertrail-vertr-2015

Door de 25km 15 minuten sneller te lopen dan in de editie van 2014, doe ik een uur langer over de 50km. Een goeie les voor in de toekomst en voor de Marathon des Sables: DOSEREN! Uiteindelijk wordt ik 8ste in het eindklassement, een plaats slechter dan vorig jaar en met een minder goed gevoel. Uiteraard werd het wel weer een leuk avontuur met prachtige trails, waar ik mij nog eens goed kon uitleven.

Karel-Houffalize-wintertrail-uitslag-2015.jpg

100 Miles for Life – The Aftermath

Ondertussen volledig uitgerust van de Spartaanse inspanning van Eddy en ik, kan ik deze blogpost schrijven. We zijn héél blij dat alles zo goed als mogelijk is kunnen verlopen: een mooie opbrengst, doel bereikt, het in de aandacht brengen van de vzw To Walk Again… Hier een kort verslagje.

logo-100milesforlife

Het concept was eenvoudig: door kilometers te verkopen en een uitdagende afstand als doel te stellen geld inzamelen voor een mooie vzw. Als afstand besloot ik al snel dat het een “100-miler” zou worden. Een 100 kilometer was namelijk ‘bekend terrein’, en ik wilde eens onbekende oorden opzoeken, zowel mentaal als fysiek. Dankzij de enthousiaste Limburger Eddy stond ik er niet alleen voor: Eddy zag het namelijk zitten om de volledige afstand mee te lopen.

Karelen Eddy bij de start in Damme

We vertrokken de zaterdag om 9u30 op het historische marktplein van Damme. Met nog 161km voor de boeg was het laatste wat we mochten doen, denken aan de afstand die nog te lopen was. Rustig keuvelend en op het gemak lopend was het genieten van de uitzonderlijk warme winterdag. We vorderden gestaag en hadden in de loop van de dag eenvoudig onze halve marathon, marathon, dubbele marathon achter de rug.

Al vrij vroeg werd het donker en begonnen we ons mentaal op te maken voor “de langste nacht”. 17 uur in het donker lopen – wat vooral een mentale strijd zou worden. Zelf had ik mijn eerste dipje om en bij de 90 kilometer. We waren al goed gevorderd maar zaten nog niet aan de kaap van de 100km, ik voelde maar weinig energie en hield Eddy op die zelf veel frisser was dan mij. Respect voor Eddy om op dit moment bij mij te blijven en mij door deze moeilijke 20km te helpen. Een lekkere spaghetti en een paar slokken fris bier hielpen mij om er door te komen.

Enkele kilometers later is Eddy aan de beurt om het moeilijk te krijgen. Niet fysiek, maar hij krijgt last van zwellende voeten die pijnlijk worden en blaren vertonen. Zelf heb ik het fysiek dan beter maar krijg ik het moeilijk met de ontzettende vermoeidheid die komt opzetten. Ik zwalp mijzelf verder richting De Schorre, waarbij ik op een bepaald moment zelf al lopend begin te dromen. Het ene moment zag ik Eddy plots fietsen enkele meters voor mij, enkele minuten later bevind ik me tussen de rekken van een Colruyt, om nog wat later het gevoel te hebben in honderden blikken Coca-Cola te liggen. Wat is sporten toch gezond!

Karel-Emma-nacht-100miles

De zonsopkomst is echter stilletjes aan op komst, vogels beginnen te fluiten en een nieuw enthousiasme laat ons terug beter lopen zodat we in vrij goede conditie de laatste marathon kunnen aanvatten. Onze support teams hebben het ook lastig maar ze blijven ons zo goed als mogelijk bijstaan en doen dit super goed, zonder hen zouden we al lang opgegeven hebben. Met het daglicht en het naderen van De Schorre en nog meer familie en vrienden die ons komen steunen laten we ons doel niet meer schieten. 27 uur na onze start in Damme bereiken we moe maar héél voldaan de studio van De Warmste Week. Veel tijd om te bekomen hebben we echter niet want we moeten zelf nog een eindspurtje doen om het voorziene radiomoment te halen. Nog wat buiten adem krijgen we al een microfoon in de hand en zijn we al live op de radio bij Linde Merckpoel.

Karel en Eddy bij Linde

We genieten nog wat van de sfeer ter plaatse, drinken enkele welverdiende pintjes en slapen de volledige autorit huiswaarts. Wat een avontuur, maar wat een succes ook! Onze actie klokt uiteindelijk af op een mooie €2610 voor To Walk Again!

Bedankt aan alle mensen die kilometers kochten, aan onze support teams en supporterende familie en vrienden en aan Eddy om deze uitdaging aan te nemen!

radiofragmentje stubru : de Warmste Week